Jeuk kreeg ik van deelnemers die op dag 1 van de opleiding tot professioneel coach als motivatie voor de opleiding aangaven, zo hééél graag een ander te willen helpen. Of nog erger, de “ander” zo graag wilde helpen in hun kracht te gaan staan. Hele diepe (interne) zucht.
Voor een deel komt deze afkeuring vanuit mijn biografie. Een opvoeding, waar ik door een afwezige vader, al vroeg op eigen benen moest staan. Mijn moeder was emotioneel voor mij afwezig. Kortom een veilige thuisbasis heb ik gemist. Ik heb wel geleerd hoe ik zelf mijn weg moest vinden in dit leven. Dat was een hele klus, in die zin had ik genoeg aan mijzelf. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik niet de beste “verzorger” was. Ik heb het allemaal zelf moeten doen, dus jij ook. Soort van wraak op de wereld.
Gelukkig ben ik mij hiervan bewust geworden en is de emotionele lading op zorgen voor de ander veel minder geworden. Ik kan nu met plezier goed zorgen voor anderen (vader worden helpt daar ook enigszins bij), met als noodzakelijke basis een goede zorg voor mijzelf.
Mijn onbewuste gedrag van afkeuring voor mensen die zo graag willen zorgen voor een ander heeft plaatsgemaakt voor een bewuste overtuiging dat dit “zorgen voor de ander” niet mogelijk is.
Althans niet vanuit een levenshouding waarbij jij de ander tot het middelpunt van je leven maakt. De ander tot middel verheffen om jezelf fijn te voelen. Het is een afleidingsmanoeuvre om jezelf (jouw angsten, jouw verlangens, jouw schaduwkanten, jouw gevoel) niet onder ogen te hoeven komen. De zorgzamen onder ons zijn zich hiervan volkomen onbewust.
Je bent hier niet op aarde om te zorgen voor een ander. Je bent hier om jouw eigenheid (dat wat jou mooi maakt, dat wat lastig is aan jou, jouw patronen) in de wereld te zetten. Dat vraagt nogal wat. Een reis waarbij je steeds weer wordt verleid om weg te bewegen van dat wat het leven jou heeft te leren. Omdat het lastig is, commitment vraagt, spannend is, soms pijnlijk, ontroerend……maar zo ontmoet jij jezelf en ontvouwt zich jouw leven.
Het zorgen voor de ander is een makkelijke uitvlucht om het moeilijke werk niet te hoeven doen en het geeft je een fijn gevoel om gewaardeerd en erkend te worden door de “buitenwereld”. Het nadeel van dit zorgen voor de ander is dat jij het leven leidt, dat gewenst wordt door de buitenwereld en niet je eigen leven.
Je leeft de aanpassing en niet je eigenheid. In de aanpassing (zorgen voor de ander) leer je jezelf dat jij er niet echt toe doet. Helaas een volledig onbewust proces. De zorgzamen zijn daar ook moeilijk op aanspreekbaar. Onbereikbaar in zekere zin. Voor mij, maar veel belangrijker ook onbereikbaar voor zichzelf.
De “zorgzame” is als een alcoholverslaafde die zijn eigen misère, zijn eigen pijn niet onder ogen wil komen en met een fles wijn zijn pijn verdoofd, om deze niet echt te hoeven voelen. De “zorgzame”, die zijn eigen pijn niet onder ogen wil komen om vervolgens met zijn hulp voor een ander de erkenning krijgt, dopamine ontwikkelt en zo kortstondig een goed gevoel heeft over zijn leven.
De wereld is beter af als jij eerst goed gaat zorgen voor jezelf. Pas zodra jij weet, voelt wat voor jou belangrijk is, kun jij jezelf meenemen in het contact met een ander. Daar ontstaat echt contact en echte zorgzaamheid.
Wat een mooie samenleving zou dat opleveren, eerst naar binnen, verbinden met je hart en vandaar weer naar buiten. Zinvolle, liefdevolle hulp naar elkaar omdat de keuze waarop je hulp geeft jou en de ander vervult en niet gebaseerd is op een onbewuste zoektocht naar de erkenning van de ander om jezelf waardevol te voelen. Dat laatste is jouw eigen taak.
Wil jij weten wat ervoor nodig is om de stap te maken van Aanpassing naar Eigenheid?
