Word jij geleefd of leef jij?
Een vraag die voor velen moeilijk te beantwoorden is. We zijn er zo gewend aan geraakt om in een re-actieve modus te verkeren. Iedere dag weer reageren op tig emails, whatsapp’jes, vragen van collega’s, talloze vergaderverzoeken (wel ja, doe er nog maar een Zoom-meeting bij), beantwoorden van telefoontjes, nog even drie documenten doornemen en zo wordt onze werkdag grotendeels opgeslokt door wat de buitenwereld van ons vraagt.
Maar wat wil jij, wat zijn jouw wensen, hoe wil jij jouw dag invullen?
Geen idee?!
Door continu bezig te zijn met de buitenwereld en re-actief overal in mee te gaan, blijft er geen tijd over om bij deze vraag stil te staan.
Geen tijd zorgt daarmee voor een patroon dat zichzelf in stand houdt.
Wat hoort bij jou?
Wetenschappelijk onderzoek heeft meermaals aangetoond dat de vrijheid om dingen op je eigen manier te doen, sterk bijdraagt aan ons welzijn en ons geluk. Hoe meer autonomie we ervaren, hoe vitaler we zijn
Autonoom zijn, wil zeggen dat jezelf goed kent, en beweegt in de richting die bij je past. Je neemt daarin ook je verantwoordelijkheid. Autonoom zijn wil ook zeggen dat je ‘nee’ zegt tegen dingen die simpelweg niet bij je passen.
Jouw autonomie leer je in de interactie met anderen
Autonomie kan verward worden met egoïsme, maar is het tegenovergestelde. De kunst is om in relatie tot anderen, in de chaos van het leven, je autonomie te leven.
Je hebt de ander nodig om te leren over jouw autonomie. In de relatie tot de ander leer jij jezelf kennen en ga je ervaren wat jouw grenzen zijn, wat jij belangrijk vindt, wat je niet zo leuk vindt en wat jij doet met de grenzen van anderen.
Autonomie wordt zichtbaar in relatie tot anderen.
Verbinden om je autonomie te vergroten
De schijnbare polariteit autonomie-verbinding verwijst naar de keuzemogelijkheid voor autonomie of verbinding. Maar laat je nu juist de verbinding nodig hebben om jouw autonomie te leren kennen en vervolgens ook te vergroten. Wat voel jij na een gesprek met je collega? Vermoeid of geïnspireerd? Ben je vaak aandachtig geweest maar heb je weinig van jezelf ingebracht? Was je aandachtig of afgedwaald?
De grote verwarring
Heel lang heb ik het idee gehad dat mijn autonomie sterk ontwikkeld was maar dat ik verbinden lastig vond. Waardoor ik mijzelf vaak terugvond in een positie die losstond van mijn omgeving.
Ik dacht anders, deed anders en was minder sociaal dan de mensen om mij heen.
Ik liep mijn eigen pad. Dacht ik.
Wat ik niet door had ,was dat ik geen vrije keus had. Dat mijn (onbewust) aangeleerde patronen in mijn jeugd, bepalend waren voor mijn gedrag:
Dat afwijken, mij niet conformeren aan de ander, aan de groepsnorm, mijn aangeleerde manier was om mee te doen.
Aan te sluiten. Door af te wijken.
Soms leuk, te vaak niet vrij. Ik kon niet anders. Deze manier van omgaan met anderen was niet autonoom én niet in verbinding.
Niet in verbinding met mijzelf en daarmee ontwikkelde ik geen bewustzijn op oude (niet meer werkzame) patronen.
Uit verbinding met de ander, bezig met mijzelf te onderscheiden i.p.v. nieuwsgierigheid naar de ander.
Om mijn autonomie te leren kennen moest ik eerst verbinden.
In het verbinden met de ander leerde ik mijn verlangens en behoeften kennen:
Geaccepteerd worden zonder mijzelf groter te maken of grappig te zijn.
Onderdeel te zijn van een liefdes-systeem (vertrouwen) i.p.v. een systeem dat gebaseerd is op angst (de afwijzing).
In het verbinden met de ander heb ik geleerd wat voor mij belangrijk is. Mijzelf mogen zijn in de relatie met anderen.
Wellicht is dat de omschrijving over autonomie die mij het meest raakt.
Wil jij meer autonomie in verbinding met anderen? Waardoor jouw eigenheid meer ruimte krijgt en jouw aanpassing minder ruimte inneemt?
Klik dan op deze link en plan een telefonische verkenning in.
