Jarenlang vond ik mijzelf het toonbeeld van iemand die vrij was. Dat beeld is hard gecrasht zo’n 10 jaar geleden. Ik had een succesvolle carrière, verdiende veel geld, had een mooi huis, dure fancy auto. Uiterlijk zag het (ikke) er “vrij” uit.
Ik had geleerd om doelgericht te zijn in het leven. Nadat ik de door mij vastgestelde doelen diverse keren had bereikt, werd mij duidelijk dat ik deze doelen vooral nastreefde om de erkenning en waardering van de buitenwereld die het mij opleverde.
Daarmee zat ik met mijn navelstreng vast aan de “buitenwereld”. Geen foutje van de vroedvrouw die heeft geholpen bij mijn geboorte, maar het gevolg van een lage zelfwaardering die leidend is geworden in mijn keuze om doelgericht te zijn.
Doel bereikt, erkenning en waardering binnen, lage zelfwaardering weer even opgekrikt. Dit patroon heeft twee grote nadelen;
- Het is een zelf-bevestigend patroon; ik heb de buitenwereld nodig om mijn lage zelfwaardering te compenseren, wat betekent dat ik daarmee mijn zelf-waardering (vandaar het woord) lager waardeer dan de waardering die ik krijg van de buitenwereld. Kortom ik graaf mijzelf steeds dieper in.
- Hoe meer ik afhankelijk ben van de buitenwereld hoe meer ik daarop zal focussen. Waardoor ik minder (geen is misschien eerlijker) focus heb op wat ik zelf belangrijk vind, wat ik zelf voel, wat mijn behoefte is. Ik verlies mijzelf in het voldoen aan de verwachtingen van de buitenwereld.
Gevolg? Je bent jezelf kwijt. In zekere zin kan je niet meer op jezelf vertrouwen. Dat leidt bij veel leiders (meesters in het voldoen aan de verwachtingen van de buitenwereld) tot een vorm van depressie (het hoogste zelfmoord-percentage is te vinden onder hoogopgeleide mannelijke executives, 40-55 jaar), buitenechtelijke relaties, verslavingen. Harder werken valt daar ook onder.
Simpelweg omdat je met deze oplossingen je diepgeworteld gevoel van onvrede verdoofd. Onvrede omdat je kompas (de erkenning en waardering van de buitenwereld gebroken is) en je echte kompas (jijzelf, niet werkt). Je liep vroeger over van de energie, die ontbreekt steeds vaker.
Oplossing?
- Niet onbewust “kiezen” voor de verdoving, maar jezelf bewust worden van de patronen die jou hebben gebracht tot waar je nu bent gekomen. Je realiseren dat deze zinvol zijn geweest maar jou nu niet meer dienen.
- Bewustwording welke “gaten” deze onbewuste patronen aan het vullen zijn. Hoogstwaarschijnlijk met erkenning en waardering in de buitenwereld. Maar nu ben ik aan het invullen. Enigszins gebaseerd op ervaring….
- In dit traject van bewustwording weer terugkomen bij jezelf. Wat voel jij? Wat vind jij belangrijk? Wat is jouw behoefte?
- Vervolgens in kleine stappen het gedrag gaan oefenen waarmee je invulling gaat geven aan jouw behoeften. Je gaat nieuwe neurologische paden aanleggen. Dan ben je op weg naar een zinvolle invulling geven aan het leven. Jouw invulling. Jouw leven.
Wil jij meer bewustwording op je patronen, die jou niet meer dienen? Heb je een sluimerende behoefte naar meer zingeving in jouw leven?
